TiR PWSZ Leszno

mila · Gość

(Slajd 1)

Dolomity – pasmo górskie w północno-wschodniej części Włoch (znajdujące się w całości na ich terenie), leżące na terenie Południowych Alp Wapiennych. Leży pomiędzy dolinami: Val Rendena na zachodzie, Piawa na wschodzie oraz Pustertal na północy. Najwyższe szczyty Dolomitów to:
( slajd 2 ) Marmolada - 3342 m n.p.m.,
( slajd 3 ) a następnie Antelao - 3263 m n.p.m.,
( slajd 4 ) Tofany

Kraina geograficzna, do której należą Dolomity to
( slajd 5 ) Tyrol Południowy, południowa część masywu leży na terenie prowincji Belluno, zachodnia - prowincji Trydent, północna - prowincji Bolzano.

Grupy górskie

Dolomity nie stanowią wyraźnego łańcucha górskiego. Składają się z grup skalnych oddzielonych głębokimi dolinami i wysokimi, lecz na ogół łatwo dostępnymi przełęczami. Najważniejsze grupy:
- (slajd 6) Pale di San Martino,
- (slajd 7) Marmarole,
- (slajd Cool

Puez
- (slajd 9) Fanes,
- (slajd 10, 11) Sassolungo (niem. Langkofel),
- (slajd 12) Marmolada,
- (slajd 13) Sella,
- (slajd 14) Puez/Ciër,
- (slajd 15) Catinaccio (niem. Rosengarten),
- (slajd 16) Civetta,
- (slajd 17) Pelmo,
- (slajd 1 Cool

Tofany,
- (slajd 19) Cristallo,
- (slajd 20) Antelao,
- (slajd 21) Sorapiss,
- (slajd 22) Dolomity Sextenerskie/Dolomiti di Sesto,
- (slajd 23) Sciliar/Schlern,
- (slajd 24, 25) Dolomiti di Braies/Pragser Dolomiten.

Najważniejsze grupy o podobnej budowie geologicznej, lecz geograficznie należące do innych grup górskich to
- (slajd 26) Dolomity Brenty,
- (slajd 27) Dolomity Lienzkie,
- (slajd 2 Cool

i tzw. Małe Dolomity

Budowa geologiczna

Dolomity w dużej części składają się z odkrytych skał - wapieni i dolomitów oraz częściowo - riolitów. W dolinach lasy szpilkowe. Dolomity charakteryzuje się bardzo malowniczą rzeźbą terenu spowodowaną ich erozją. Pod względem geologicznym Dolomity stanowią fragment Południowych Alp Wapiennych. Składają się z płaszczowin wchodzących w skład tzw. Jednostek Austryjskich sfałdowanych po raz pierwszy w fazie austryjskiej orogenezy alpejskiej, na przełomie wczesnej i późnej kredy), ale główna faza fałdowań, tworzenia płaszczowin i wypiętrzenia przypadła na schyłek miocenu (Stupnicka, 1978). Osady jurajskie i kredowe tych jednostek zostały niemal całkowicie zerodowane; istniejące dolomity i wapienie uformowane zastały w triasie. Osady triasowe leżą na formacjach permskich, pod którymi znajduje się gruba warstwa kwaśnych skał wylewnych (głównie riolity), leżących bezpośrednio na silnie zmetamorfizowanym starszym podłożu. W niektórych miejscach riolity ukazują się bezpośrednio na powierzchni.

Rdzenna ludność

Rdzenna, zanikająca już ludność Dolomitów to Ladynowie, posiadający własną kulturę i język ladyński, którym posługuje się jeszcze niewielka część mieszkańców (ok. 30 000).

Turystyka

Dolomity stanowią bardzo atrakcyjny turystycznie teren zarówno dla narciarzy, jak i wspinaczy skalnych. Tereny są również bardzo atrakcyjne dla uprawiania turystyki na rowerach górskich. Duża ilość poszarpanych grani, turni i baszt skalnych, stoki górskie są bardzo strome; liczne pionowe urwiska i kilkusetmetrowe pionowe skalne ściany. Dużo głębokich dolin. Zaawansowane zjawiska krasowe.

(slajd 29) Dolomity posiadają również wiele letnich stacji klimatyczno-wypoczynkowych.

(slajd 30) Należą do nich miedzy innymi:
- Sesto,
- San Candido,
- Corvara,
- Ortisei,
- Selva Val Ghërdina/Wolkenstein,
- Predazzo,
- Cavalese,
- Alleghe,
- San Martino di Castrozza.

(slajd 31) KONIEC

Gość

Zemplínska Šírava - sztuczny zbiornik wodny we wschodniej Słowacji.

Zemplínska Šírava należy do systemu melioracyjnego północnej części Niziny Wschodniosłowackiej i wraz z nim chroni przyległy obszar Niziny przed powodziami. Zasadniczym celem jej budowy była stabilizacja przepływu wody w rzece Laborcu.

Zemplínska Šírava jest drugim co do wielkości sztucznym zbiornikiem wodnym Słowacji i dwunastym - Europy. Powstała w latach 1961-1966 po napełnieniu ziemnej zapory długości 7.346 m i wysokości 6-8 (maksymalnie 12) m. Zbiornik zasila kilka niewielkich potoków, zaś nadmiar wód jest odprowadzany kanałem do Laborca. Woda ze zbiornika jest używana do celów przemysłowych i rolniczych, przede wszystkim jednak zbiornik ma znaczenie rekreacyjne, turystyczne i sportowe. Wschodnią część zbiornika zajmuje utworzony w 1983 rezerwat ptactwa wodnego "Zemplínska Šírava" (622 ha).

Okolice Zemplínskiej Šíravy mają wyjątkowo ciepły klimat dzięki położeniu u południowych podnóży łańcucha wzgórz. Nasłonecznienie sięga 2.200 godzin rocznie.

MILA · Gość

Hradczany - powstała w XIV w. "królewska" dzielnica na zachodnim, (SLAJD 3) wysokim brzegu Wełtawy w Pradze. W jej skład wchodzi kompleks (SLAJD 4) zamku królewskiego (założonego w IX wieku),( SLAJD 5) bazylika św. Jerzego, ( SLAJD 6) słynna Złota Uliczka, ( SLAJD 7) ogrody królewskie z Belwederem oraz, budowana przez 6 stuleci, (SLAJD 8, 9, 10 ) katedra św. Wita. Jej elementami są także: całe b. ( SLAJD 11) miasto Hradczany włącznie z obszarem zajmowanym przez (SLAJD 12) Loretę oraz ( SLAJD 13) dzielnicę Nowy Świat.

Do 1784 stanowiła odrębną jednostkę administracyjną.

( SLAJD 14 - 27)

(SLAJD 2 Cool

CIEKAWOSTKI
 Zamek jest od 1918 roku siedzibą prezydenta republiki.
 Na Pierwszym Dziedzińcu wartę trzymają gwardziści ubrani w mundury zaprojektowane przez Teodora Pištka (zdobywcy Oscara za kostiumy do filmu Amadeusz).

(SLAJD 29)
Malá Strana – dzielnica Pragi, do 1784 samodzielne miasto położone u stóp praskiego zamku, na lewym brzegu Wełtawy.

Założona została w 1257 przez króla Przemysława Ottokara II. Osiedlili się tutaj koloniści z północnych Niemiec. Początkowo nazywała się Nowym Miastem, natomiast już od XIV wieku znana jest pod nazwą Mała Strana.

Pierwszy okres świetności przeżywała za rządów Karola IV. Rozbudował on znacznie miasto i ( SLAJD 30) otoczył murem (tzw. mur głodowy). Przekleństwem Małej Strany okazały się wojny husyckie i pożary - szalejące żywioły począwszy od XV wieku regularnie niszczyły zabudowę. Zamieszkująca miasto biedota, nie mająca środków finansowych na odbudowę swoich domostw, odsprzedawała tereny arystokratom, których ściągała tutaj bliskość Hradczan. Wówczas Mała Strana zaczęła nabierać charakteru rezydencjalnego - powstawały rozległe rezydencje i pałace magneterii i bogatej szlachty, z której najważniejsze były rodów Wallensteinów (najbardziej okazały Albrechta Wallensteina), Lichtensteinów, Michnów i Nosticów.

W 1784 Mała Strana wraz z innymi historycznymi dzielnicami stała się zalążkiem zjednoczonej Pragi, a wiele uliczek i budynków zyskało barokowy wygląd. W latach 1787-1791 często przebywał tutaj Mozart.

(SLAJD 31)
Pod koniec XIX wieku pojawiły się pierwsze w Pradze tramwaje elektryczne, natomiast na wzgórzu Petřín w 1891 odbyła się krajowa wystawa jubileuszowa ( SLAJD 32) , której najsłynniejszą pamiątką jest mniejsza kopia wieży Eiffla.

Obecnie dzielnica, podobnie jak cała Praga, zadeptywana jest przez tłumy turystów - przyciągają ich przepiękne domy (z fasadami prezentującymi wszystkie style od gotyku do baroku), pałace i kościoły, a także niezliczone knajpy, restauracje i sklepiki oraz malownicze uliczki, często biegnące pod górę, po zboczach Hradczan i Petřina.

(SLAJD 33)
Najciekawsze miejsca i obiekty
• ( SLAJD 34, 35 ) Rynek Małostrański - centralny punkt Małej Strany. Obecnie ruchliwy przystanek tramwajowy, do 1919 znajdował się tutaj pomnik feldmarszałka Radetzky'ego, obecnie w lapidarium. Na środku rynku wznosi się potężny barokowy kościół św. Mikołaja z 1735, z którego kopuły roztacza się widok na zabytkowe dzielnice Pragi.
• ( SLAJD 36 ) Pałac Waldsteina - jeden z największych w mieście, którego budowę rozpoczęto w 1621. Albrecht von Wallenstein, dowódca wojsk cesarskich, wyburzył na zakupionym przez siebie terenie 25 domów, aby wznieść rezydencję godną jego rangi. W pałacu mieści się obecnie czeski senat. Równie efektowne są ogrody ze sztucznymi grotami skalnymi.
• ( SLAJD 37 ) Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej - wczesnobarokowa świątynia, ze słynną, woskową figurką Jezusa, słynącą z cudów.
• ( SLAJD 38 ) Kościół św. Jana Na Praniu w Pradze
• Znane knajpy i piwiarnie (m.in. U Kocoura).
• Liczne ambasady - m.in. polska, amerykańska, włoska, rumuńska - mieszczące się zazwyczaj w zabytkowych obiektach.
• Ściana Johna Lennona - miejsce nieustannego graffiti.
• ( SLAJD 39 ) Wzgórze Petřín.
• ( SLAJD 40, 41 ) Kościół św. Tomasza.

MILA · Gość

Zugspitze (2962 m n.p.m.) – najwyższy szczyt w Niemczech.
(slajd 3)
Położenie i okolica
Zugspitze należy do pasma górskiego Wettersteingebirge znajdującego się w Alpach bawarskich na granicy niemiecko-austriackiej w okręgu Garmisch-Partenkirchen. Nazwa góry pochodzi od częstych lawin schodzących w dół stromej północnej ściany.
(slajd 4)
Na masywie Zugspitze spotykają się grań główna Wetterstein , grań Blassen i grań Waxenstein.
(slajd 5)
Również tutaj znajdują się dwa z kilku niemieckich lodowców –
(slajd 6) Schneeferner
(slajd 7) i Höllentalferner.
(slajd Cool

Na płaskowyżu Zugspitze, zwanym Zugspitzplatt, znajduje się najwyżej położony i jedyny w Niemczech ośrodek narciarski na lodowcu. Na wierzchołku góry znajduje się ponad stuletnie schronisko monachijskiej sekcji Niemieckiego Związku Alpejskiego tzw. Münchener Haus. Również od ponad stu lat na szczycie góry stoi stacja meteorologiczna, zbierająca dane o lokalnym klimacie w ramach międzynarodowego projektu GAW.
(slajd 9)
Wierzchołek jest dostępny dla turystów, którzy mogą skorzystać z kolejki zębatej, której trasa prowadzi w wydrążonym wewnątrz góry tunelu (Bayerischen Zugspitzbahn)
(Slajd 10) bądź kolejki linowej (Eibsee-Seilbahn) od strony niemieckiej (slajd 11) lub korzystając z tyrolskiej kolejki linowej (Tiroler Zugspitzbahn) od strony austriackiej.
Dla bardziej wytrawnych turystów istnieje szereg wariantów wejścia na szczyt o własnych siłach. Jedną z możliwości jest podejście od strony austriackiej ściezką wiodącą z Ehrwaldu. Najbardziej ekscytujace drogi prowadzące na szczyt wiodą jednak od strony niemieckiej. Wyruszając z Piekielnej Doliny (Höllental) można wejść na szczyt na dwa sposoby.
(slajd 12) Pierwszy sposób, bardziej bezpośredni i zajmujący około sześciu godzin marszu, prowadzi do końca rzeczonej doliny, (slajd 13) gdzie czeka nas wspinaczka po znakomicie ubezpieczonej pionowej ścianie, następnie krótki kawałek piargiem, a później lodowcem do kolejnej pionowej ścianki, prowadzącej już na szczyt. Innym sposobem jest przejście słynnej grani Jubiläumsgrat od strony Alpspitze. (slajd 14)
Startując z górnej stacji kolejki na Alpspitze. Ten sposób zajmuje około 12 godzin wymagającej wspinaczki po nieco gorzej ubezpieczonym terenie, istnieje jednak możliwość awaryjnego noclegu w blaszanej chatce Höllentalgrat-Hütte w połowie grani.
(slajd 15)
Dokładna wysokość
Dość długo wysokość Zugspitze szacowano na 2960 do 2970 metrów. Najnowsze pomiary Bawarskiego Krajowego Urzędu Pomiarowego wskazują na dokładną wartość 2962,06 m. Z tego powodu jedna z kawiarni na Zugspitze nazwana została "2962".
(slajd 16) Zugspitze widziane z Ehrwaldu
(slajd 17) Zugspitzplatt i Zugspitze widzane z Hohen Munde
(slajd 1 Cool

Zugspitze widziane z doliny Rein

MILA · Gość

Gryzonia - szwajcarski kanton w Alpach, na pograniczu Włoch, Austrii i Liechtensteinu. Używane języki to niemiecki, włoski i romansz. ( SLAJD 4) Stolicą jest Chur, najstarsze miasto Szwajcarii z XII-wieczną katedrą i muzeum retoromańskim. Inne znane miasta to Davos i St. Moritz. (SLAJD 5) W Gryzonii znajdują się źródła Renu.

TESSYN
(SLAJD 6)

(SLAJD 7) Ticino, też Tessyn - najdalej wysunięty na południe kanton Szwajcarii. Tereny Ticino zostały zajęte przez Szwajcarów w XV i na początku XVI wieku, w 1803 kanton Tessyn przystąpił do Konfederacji Szwajcarskiej jako pełnoprawny członek.
(SLAJD Cool

W prawie całym tym kantonie mówi się po włosku, wyjątkiem jest gmina Bosco/Gurin, gdzie używa się dialektu niemieckiego.Razem z częścią Gryzonii Tessyn tworzy tzw. Szwajcarię włoskojęzyczną. Dialekty lombardzkie (tesyńskie) są wciąż szeroko używane, ale nie mają oficjalnego statusu. Najważniejsze miasta to Lugano, Locarno i stolica kantonu Bellinzona.
(SLAJD 9)
Kanton dzieli się na 8 dystryktów.

Nazwa kantonu
Oficjalną nazwą kantonu jest nazwa włoska Ticino (endonim), pochodząca do łacińskiej nazwy Ticinium. W języku polskim używanym w kraju potocznie równie rozpowszechniona jest nazwa Messyn. Polonia szwajcarska również używa obu nazw. Polskie publikacje encyklopedyczne w zdecydowanej większości używają nazwy Ticino.

MILA · Gość

Jezioro Genewskie (Jezioro Lemańskie, Lac Léman, Lac de Geneve, Genfersee) – jezioro w Szwajcarii i Francji, położone w obniżeniu tektonicznym między Alpami i Jurą. Największe w Alpach i Europie Zachodniej.
( SLAJD 3)
• powierzchnia 581,4 km²;
• głębokość maksymalna 310 m, średnia 154 m;
• długość maksymalna (wzdłuż linii łączącej Villeneuve i Genewę) 72,3 km;
• szerokość maksymalna (pomiędzy Évian-les-Bains i Lozanną) 13,8 km;
• objętość wód jeziora ok. 89 miliardów m³;
• długość linii brzegowej 200,2 km, z tego na Szwajcarię przypada 142,2 km (kanton Vaud – 102 km, kanton Valais – 7,6 km, kanton Genewa – 32,6 km), a na Francję (departament Haute-Savoie) - 58 km;
• powierzchnia basenu jeziora (wraz z jeziorem) 7.976 km²;
• podział powierzchni jeziora: do Szwajcarii należy 345 km², a do Francji – pozostałe 236,4 km²;
• średnie położenie lustra wody na wysokości 372,05 m n.p.m.
(SLAJD 4)
Jezioro tradycyjnie dzieli się na dwie części: „Małe Jezioro”, liczące 81,2 km² czyli ok. 15% powierzchni, oraz „Wielkie Jezioro”.
Na północnym brzegu jeziora znajdują się winnice, zgrupowane w dwa rejony winiarskie.

(SLAJD 5)
Nad jeziorem leżą miasta Genewa, Lozanna oraz liczne ośrodki turystyczne, wypoczynkowe, sportowe i uzdrowiskowe.
(NIE CZYTAĆ) POKAZ SLAJDÓW
• (SLAJD 6) Montreux - słynie z festiwalu jazzowego
• (SLAJD 7) Vevey
• (SLAJD Cool

Thonon-les-Bains
• (SLAJD 9) Évian-les-Bains
• (SLAJD 10) Morges

(SLAJD 11)
Do jeziora wpływa kilkaset rzek i rzeczek, z których największą jest Rodan. Rodan jest również jedyną rzeką wypływającą z jeziora. Wyprowadza on z jeziora średnio 243 m³ wody/s. Antypoda Jeziora Genewskiego znajduje się na Pacyfiku, ok. 320 km na pd.-wsch. od Warakauri na wschód od Nowej Zelandii. Na jeziorze jest 5 wysp. Według różnych obliczeń, jezioro wypełni się w sposób samoistny osadami za ok. 42 000 do 64 000 lat. Na jeziorze obserwowany jest cykliczny przypływ, którego wysokość wynosi 4,4 mm (cztery i cztery dziesiąte milimetra). Natomiast amplituda ruchów sejszowych na Jeziorze Genewskim może osiągać 20 cm na wysokości Morges i około 40 cm w rejonie Genewy. Gdyby udało się osuszyć jezioro, Rodan potrzebowałby 16 lat i 11 miesięcy, by wypełnić misę jeziorną do obecnego poziomu. Gdyby cała ludność świata (ok. 6,6 miliarda w listopadzie 2007 r.) zanurzyła się w jeziorze, jego poziom podniósłby się zaledwie o ok. 70 cm. Jezioro Genewskie nie zostało uznane największym jeziorem w Szwajcarii ze względu na obszar należący również do Francji.

MILA · Gość

Siedmiogród, znany także jako Transylwania - kraina historyczna położona na Wyżynie Siedmiogrodzkiej w centralnej Rumunii. (SLAJD 3) Jego wschodnią i południową granicę stanowią Karpaty, zachodnią – w przybliżeniu – Góry Bihorskie, zaś północną – pasmo Gór Rodniańskich. Główne miasta Siedmiogrodu to Braszów, Kluż-Napoka i Sybin. (SLAJD 4) Zamieszkany jest przez ludność narodowościowo mieszaną - większość stanowią Rumuni, ale zamieszkują ten teren także bardzo liczne mniejszości narodowe – ( SLAJD 5) przede wszystkim węgierska, saska (niemiecka), szeklerska i cygańska.
Dla turysty to jedno z najciekawszych miejsc w Europie Środkowej. Atutem są średniowieczne, otoczone murami obronnymi miasta, góry, z możliwością wycieczek po rzadko używanych szlakach. (SLAJD 6)
Fenomenem Siedmiogrodu są kościoły obronne i zamki chłopskie. (SLAJD 7)
Mieszkańcy Transylwanii, stale narażeni na najazdy ze strony imperium tureckiego, umacniali kościoły, obwarowując je potężnymi murami. Normą były podwójne, a nawet potrójne pierścienie murów, zwodzone mosty, potężne wieże, spichlerze na żywność, studnie. (SLAJD Cool

Te gotyckie warownie można znaleźć w całym Siedmiogrodzie, wiele z nich wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

MILA · Gość

KŁAJPEDA – miasto na wybrzeżu Morza Bałtyckiego (SLAJD 3) nad Zalewem Kurońskim (SLAJD 4) , w zachodniej części Litwy. ( SLAJD 5)
Starówka jest niewielka, znaczna część domów to rekonstrukcje, (SLAJD 6) ale warto zwrócić uwagę na odmienny charakter miasta: hanzeatycki, skandynawski. (SLAJD 7) Najciekawszym zabytkiem Kłajpedy jest XIX-wieczny teatr. Zyskał on sławę jako ulubiony teatr Wagnera. W dzień po anektowaniu Kłajpedy – w marcu 1939 r. – z balkonu teatru po defiladzie wojskowej przemówienie wygłosił Hitler.
(SLAJD Cool

Kłajpeda to jednocześnie wielki ośrodek przemysłu morskiego, litewskie okno na świat, pełniące ważną rolę w ekonomii kraju i jego międzynarodowych powiązaniach. Obecnie liczy około 205 000 mieszkańców. Jest zarazem jedynym poza Wilnem dużym miastem, w którym mieszka liczna mniejszość słowiańska. Litwini stanowią 63% ogółu, Rosjanie 28,2%, Ukraińcy 3,9%. Białorusini 2,7%, istnieje też niewielka społeczność polska (0,5%).

MILA · Gość

Brandenburgia - jeden z 16 krajów związkowych Niemiec. (SLAJD 3) Podobnie jak pozostałe kraje związkowe we wschodniej części kraju, powstała w 1990 roku po połączeniu NRD z RFN. Stolicą jest Poczdam.

Geografia
Na terenie Brandenburgii leży Berlin, wydzielony jako osobny kraj związkowy.
(SLAJD 4) Brandenburgia graniczy z Polską oraz krajami związkowymi: Meklemburgią-Pomorzem Przednim, Saksonią, Saksonią-Anhalt i Dolną Saksonią.
(SLAJD 5) Część granicy wschodniej tworzy rzeka Odra (SLAJD 6) ; podobną rolę na zachodzie pełni Łaba. (SLAJD 7) Pozostałe ważniejsze rzeki to Sprewa (SLAJD Cool

i (SLAJD 9) Hawela (SLAJD 10). Na południu jest podmokły region (SLAJD 11) zwany Spreewald; jest to najbardziej na północ wysunięta część Łużyc, do dzisiaj zamieszkiwanych przez potomków pierwotnych mieszkańców tych ziem, Serbołużyczan. W tej części oprócz niemieckiego jest również w użyciu język łużycki.

(SLAJD 12)
Administracja
Administracyjnie Brandenburgia dzieli się na czternaście powiatów i cztery miasta na prawach powiatu.

Powiaty ziemskie i ich stolice:
1. Powiat Barnim, Eberswalde
2. Powiat Dahme-Spreewald, Lübben
3. Powiat Elbe-Elster, Herzberg
4. Powiat Havelland, Rathenow
5. Powiat Märkisch Oderland, Seelow
6. Powiat Oberhavel, Oranienburg
7. Powiat Oberspreewald-Lausitz, Senftenberg
8. Powiat Oder-Spree, Beeskow
9. Powiat Ostprignitz-Ruppin, Neuruppin
10. Powiat Potsdam-Mittelmark, Belzig
11. Powiat Prignitz, Perleberg
12. Powiat Spree-Neiße, Forst
13. Powiat Teltow-Fläming, Luckenwalde
14. Powiat Uckermark, Prenzlau
Miasta na prawach powiatu:
1. Brandenburg (BRB)
2. Chociebuż (niem.Cottbus) (CB)
3. Frankfurt nad Odrą (niem. Frankfurt an der Oder) (FF)
4. Poczdam (niem. Potsdam) (P)

MILA · Gość

Kowno - (SLAJD 3) drugie pod względem liczby mieszkańców miasto Litwy (366,6 tys. mieszkańców, stan na 1 lipca 2004) i ( SLAJD 4) największy ośrodek przemysłowy kraju. (SLAJD 5) Położone w środkowej Litwie u zbiegu Niemna ( SLAJD 6) i Wilii (SLAJD 7).
W mieście znajduje się (SLAJD Cool

stacja kolejowa Kaunas.

Historia
(SLAJD 9) Pierwsze wzmianki w 1361 roku. W XIII wieku powstał tu gród obronny, chroniący Litwinów przed najazdami Krzyżaków, którzy zdobywali go jednak wielokrotnie, m.in. w 1362 roku. (SLAJD 10) W 1384 Krzyżacy wznieśli, zachowany do dziś, warowny zamek mający stanowić bazę wypadową do dalszych najazdów, szczególnie na Wilno i Troki. Ostatecznie przynależność państwowa Kowna uregulowana została po bitwie grunwaldzkiej (1410) i pokoju toruńskim (1411).
W 1398 roku powstaje w mieście stowarzyszenie kupców niemieckich, utrzymujące szerokie kontakty z miastami hanzeatyckimi (m.in. Rygą), co pozwoliło miastu szerzej otworzyć się na ówczesne "nowinki". W 1408 r. książę Witold nadaje Kownu prawa miejskie (magdeburskie), powstaje samorząd administracyjny, gospodarczy i sądowy. W 1581 Kowno otrzymuje prawo składu. Od tego czasu miasto rozwijało się pomyślnie, mimo wybuchających raz po raz pożarów (1537, 1731), epidemii cholery i dżumy, a także powodzi.
Szczególny rozkwit miasta przypadł na drugą połowę XVIII wieku. Projektowanego na sejmie grodzieńskim województwa kowieńskiego nie utworzono z powodu III rozbioru Polski. W jego wyniku miasto przypadło Rosji i włączono je w obręb guberni wileńskiej. 1812 miasto poniosło ogromne straty związane z wyprawą rosyjską Napoleona. Mieszkańcy Kowna aktywnie uczestniczyli w powstaniach narodowych - listopadowym (1830) i styczniowym (1863), co nie pozostało bez wpływu na stosunek władz rosyjskich do grodu nad Niemnem.
W 1842 Kowno stało się stolicą guberni obejmującej zachodnią Litwę, co wpłynęło na przyspieszenie rozwoju gospodarczego i cywilizacyjnego miasta. W 1861 oddano linię kolejową łączącą Kowno z Królewcem i Warszawą. Pod koniec XIX wieku powstało Muzeum Miejskie, teatr i pierwsza biblioteka miejska. Na przełomie XIX i XX wieku w związku ze zbliżającą się wielkimi krokami wojną, władze rosyjskie zamieniły Kowno w twierdzę, co wpłynęło na zakaz budowy domów wyższych niż trzy piętra. Miasto zachowało więc swój prowincjonalny (w porównaniu z Wilnem) wygląd.
Plany carskie nie na wiele się zdały, gdyż Niemcy zdobyli Kowno 18 sierpnia 1915 roku i okupowali je aż do 1919 roku. 21 grudnia 1918 r. agenci sowieccy powołali tu republikę radziecką, która nie ciesząc się poparciem Litwinów, ani tym bardziej Niemców, upadła po kilkunastu dniach
( SLAJD 11) W dwudziestoleciu międzywojennym Kowno stało się siedzibą władz państwowych.
Z prowincjonalnego miasteczka przekształciło się w miasto na skalę regionu. Tu miały swą siedzibę ośrodki naukowe, gospodarcze, bankowe i kulturalne Litwy. Zorganizowano Uniwersytet im. Witolda Wielkiego, konserwatorium oraz Szkołę Sztuki. Powstał teatr dramatyczny, oraz pierwsza na Litwie rozgłośnia radiowa.
W 1940 r. Kowno liczyło 160 tys. mieszkańców (w ciągu dwudziestu lat niepodległości liczba mieszkańców wzrosła dwukrotnie). To tutaj (a nie w Wilnie) "sejm ludowy" proklamował samolikwidację państwa i przyłączenie się do ZSRR. Po wejściu Niemców Litwini zorganizowali pogrom, w którym zginęło ponad 2000 Żydów. W czasie okupacji niemieckiej w mieście swą siedzibę miały władze hitlerowskie. W tzw. IX forcie kowieńskim Niemcy urządzili obóz koncentracyjny (KL Kauen), w którym zgładzono około 100,000 Żydów i Cyganów.
15 maja 1972 student Romas Kalanta dokonał publicznego samospalenia na rynku kowieńskim, w proteście przeciwko okupacji Litwy przez ZSRR, co stało się powodem dwudniowych krwawych zamieszek w mieście.

Zabytki
• ruiny zamku kowieńskiego (XIII-XIV wiek)
• (SLAJD 12) archikatedra św. Piotra i Pawła
• (SLAJD 13) kościół Św. Jerzego
• kościół Jezuitów
• (SLAJD 14) zespół klasztorny Pożajście
• (SLAJD 15) ratusz miejski zwany "Białym Łabędziem" (SLAJD 16) (XVI wiek) (SLAJD 17)
• Pałac Massalskiego w Kownie
• (SLAJD 1 Cool

Dom Perkuna (XVI w.)
• Pałac Godlewskiego
• kościół św. Gertrudy
• (SLAJD 19) Synagoga Chóralna (1871)
• (SLAJD 20) meczet
• (SLAJD 21) Kościół św. Michała Archanioła w Kownie - (SLAJD 22) dawna cerkiew prawosławna, kościół garnizonowy.

Gosia · Gość

Vlkolinec

Vlkolinec - niewielka miejscowość, ledwie widoczna na mapie leży kilka kilometrów na południe od Rużomberka. Do wioski od głównej drogi prowadzi bardzo wąski pasek asfaltu, który miejscami pnie się bardzo ostro pod górę. Na szczęście w kilku miejscach porobione są zatoczki, dzięki którym mogą się wyminąć samochody. Dopiero po dotarciu do parkingu usytuowanego przed rogatkami wsi Vlkolinec można docenić trud przedzierania się tą wymagającą momentami trasą. Pobliskie zbocza i doliny malowniczo otaczają położony w ich sercu Vlkolinec.
Nieduży parking z trudem mieści samochody turystów, którzy dotarli tutaj aby zobaczyć żywy skansen wpisany na listę światowego dziedzictwa Unesco. Ponieważ obowiązuje zakaz poruszania się autobusów po drodze dojazdowej do wioski, to nie ma w niej tłumów, jakie można zwykle spotkać przy innych atrakcjach turystycznych. Wstęp na teren wioski jest płatny
Swój urok Vlkolinec zawdzięcza tradycyjnej drewnianej zabudowie. Niemal jednakowe, drewniane domy stoją wzdłuż drogi prowadzącej przez wioskę. Pomalowane na różne kolory i starannie utrzymane, a przy tym cały czas zamieszkane domy są po prostu wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju. Niewielkie ogródki pełne kwiatów, ozdoby wystawione w oknach i kwitnące pelargonie w zawieszonych doniczkach uzupełniają ten sielski krajobraz.
Zaraz na początku miejscowości w jednym z rolniczych domów znajduje się małe muzeum. Jego wnętrza urządzone są dokładnie tak, jak w typowym skansenie. Po obejrzeniu niewielkich pokoi można sobie tylko wyobrazić jak wyglądają wnętrza w niemal identycznych, ale zamieszkanych do dzisiaj domach stojących tuż obok. Vlkolinec z zewnątrz wygląda bowiem tak, jakby czas się tutaj zatrzymał. I tylko samochody zaparkowane przy ulicy w górnej części wioski psują to wyobrażenie.
Nie wszystkie domy Vlkolinec ma tak samo pięknie odrestaurowane, ale inni biorą przykład z sąsiadów i prowadzą prace remontowe. Ci którzy chcą zarobić na turystach oferują noclegi, inni umieszczając wymowne tabliczki strzegą swojej prywatności. Trudno jednak ustrzec się od podglądania życia dzisiejszych mieszkańców wioski nawet przy okazji spaceru tylko wzdłuż głównej drogi. Położona najwyżej część wioski różni się od tej położonej niżej. Droga jest szersza, a pośrodku niej płynie niewielki strumyk, którego wody przelewają się przez drewniane mini tamy. W pobliżu dzwonnicy z 1770 roku stoi zamknięta dzisiaj studnia z roku 1860 o głębokości trzynastu metrów, która była kiedyś jedynym źródłem wody pitnej. Warto przysiąść tutaj na jednej z ławeczek aby choć przez chwilę poczuć się jak mieszkaniec tego urokliwego zakątka. Nikt się tutaj nie spieszy i aż chciałoby się tu zostać i zamieszkać w jednym z tych pięknych domów.

Gosia · Gość

Montserrat
Montserrat to specyficzny masyw górski, położony 40 km na północny zachód od Barcelony. Od nazwy masywu wywodzi się nazwa klasztoru benedyktynów, który leży na wysokości 1000 m.n.p.m, czyli 2/3 wysokości góry (1236 m n.p.m.). Klasztor wybudowano po tym jak w cudownych okolicznościach znaleziono figurkę Matki Bożej z Dzieciątkiem, legenda głosi że do Hiszpanii przywiózł ją św. Piotr. Obecnie jest to najświętsze miejsce Katalonii
Malownicze krajobrazy i wiele atrakcji przyciągają w to miejsce tysiące turystów z całego świata. Do Monstserrat najprościej dojechać bezpośrednim pociągiem z Barcelony (stacja Plaça d’Espanya), po około godzinnej podróży należy przesiąść się do kolejki linowej (kursuje co 15 min.), która przewiezie nas pod klasztor. Oprócz kolejki linowej na górę kursuje także kolej linowo-terenowa (co 20 min.). Koszt przejazdu w obie strony to 18 euro. W cenę biletu wchodzi pociąg, kolejka linowa oraz dwie kolejki zębate (z klasztoru na szczyt oraz z klasztoru do kaplicy w skale).